مقدمه
شهر «بايدايهه» واقع در يكصد كيلومتري شرق پايتخت چين، در ماه آگوست، طي يك سري جلسات محرمانه با حضور معاون نخست وزير فعلي چين يعني «لي ككيانگ» و معاون رئيس جمهور يعني «شين پينگ» ، ميزبان رهبران حزب كمونيست چين، جهت تصميم گيري درباره آينده و رهبري اين حزب است.

نشست بايدايهه و كارويژه آن
طي يك سنت چيني، رهبران بازنشسته حزب، سعي مي‏كنند براي تداوم بخشيدن به سياست‏ها و نفوذشان و در كنار آن ايجاد نوعي مصونيت براي خود و خانواده، متحدان خود را به قدرت برسانند. يكي از دلايل  برگزاري اين نشست، خاتمه دادن به اين رقابت ميان مقامات ارشد است كه براي وارد كردن اعضاي خود به درون حزب در تلاش هستند؛ از طرف ديگر، تصميم گيري درباره كاهش تعداد اعضاي كميته مركزي حزب، از 9 عضو به 7 عضو نيز، از مهم‏ترين مسائلي است كه در دستور كار اين نشست قرار دارد، كه البته با مخالفت بعضي اعضاي بلند پايه حزب روبروست.
در صورتي كه تلاش‏هاي هوجين تائو، از مقامات ارشد حزب كمونيست چين، در مورد وارد كردن «هوچون هوا»، مسئول حزب كمونيست در منطقه شمالي مغولستان، به كميته تصميم گيري حزب مثمر ثمر واقع شود، پيش‏بيني اين موضوع كه وي به عنوان جوان‏ترين عضو كميته تصميم گيري و بر اساس سوابق درخشان خود بتواند هم به سمت تصدي پست رهبري حزب گام برداشته و هم در كنترل نا آرامي‏ها و اعتراض‏هاي مغولستان فائق آيد، كار سختي نيست.

دولت آينده چين و تغيير در سياست‏ها با جانشيني «شي جين پينگ»
موضوع مهم و قابل تامل ديگر، در بحث حزب كمونيست چين و تغيير در راس آن، بحث در مورد جين پينگ است. با اين كه در مورد اعتقادات و عقايد وي، هنوز مطالب مبهم زيادي وجود دارد، اما شواهد نشان مي‏دهد كه برخورد او در زمينه سياست خارجي تهاجمي بوده و كم‏تر به سمت ميانه روي رفته است. او به بازار آزاد اعتقاد داشته و فردي محتاط شناخته مي‏شود، مسئله ديگر در تغيير كادر رهبري حزب كمونيست، جانشيني شي جين پينگ به جاي هو جين تائو است. ملي گرايان چين معتقدند كه بعد از رهبر افسانه‏اي خود، مائو، تنها فردي كه توانسته است چين را مثل غرب پيش ببرد، او بوده است؛ عملگرا و قوي خوانده شدن وي توسط «جو بايدن»، مي‏تواند دليل ديگري بر اين ادعا باشد. هم اكنون جين پينگ معاون اول رييس جمهور، رئيس دانشكده مركزي حزب كمونيسم، نائب رئيس كميسيون مركزي نظامي كشور و عضو دائمي قدرتمندترين نهاد سياسي چين يعني پوليتورو است.
با بررسي سوابق جين پينگ، مي‏توان پيش‏بيني كرد كه وي از يك سو تلاش خود را بر حفظ و گسترش رابطه با آمريكا از سر خواهد گرفت، دليل اين ادعا نيز مي‏تواند عواملي چون سكونت خانواده وي در آمريكا و سفر وي به ايالات متحده آمريكا باشد؛ از سوي ديگر نيز مي‏توان انتظار داشت كه وي در سياست‏هاي خود، تقابل با آمريكا را در دستور كار خود قرار دهد. به هر حال تحليل گران اين حوزه معتقدند كه جين پينگ بيش‏تر تمركز خود را احتمالا بر روي قدرت دولتي متمركز خواهد نمود كه همين امر باعث خواهد شد تا دولتي روي كار بيايد كه به جاي اين‏كه بر برابري اجتماعي و ايدئولوژي حزبي تاكيد داشته باشد، همانند لنينيست‏ها، بر قدرت ملي و انضباط حزبي تاكيد دارد كه اين امر كاملا بر خلاف عقايد ترقي خواهان ماركسيسم است.

نتيجه گيري
تغيير در رهبري يا استمرار رهبري در چين، با توجه به اهميت اين كشور در موضوع هسته‏اي ايران و روند تحريم‏ها، مي‏تواند سر منشا اتفاقات زيادي در مورد جمهوري اسلامي باشد. با توجه به تحليل پيش رو، مشخص گرديد كه جين پينگ، از لحاظ اقتصادي به بازار آزاد گرايش دارد كه اين موضوع باعث مي‏شود تا با ايالات متحده آمريكا پيوندهاي اقتصادي قوي‏تري را بنا كرده و در عرصه تجارت بين‏الملل هر يك بيش از بيش به يك‏ديگر وابسته گردند. در سويي ديگر، با توجه با افكار ملي گرايانه، مقتدرانه و مستقل وي نسبت به چين، انتظار مي‏رود كه وي در برابر خواسته‏هاي آمريكا مقاومت كند، كه اين امر مي‏تواند در پرونده هسته ايران همسو با منافع جمهوري اسلامي تلقي شود. اما، در كنار اين تحليل‏ها، بايد توجه داشت كه تمركز بر منافع ملي، از مهم‏ترين اركان ملي گرايي هر كشوري است كه رهبران چين نيز از اين قاعده مستثنا نيستند.
در مورد اول، اين فرض وجود دارد كه رهبر بعدي حزب كمونيست چين، از طيف اصلاح طلب بوده و سعي در انجام اصلاحات سياسي به موازات اصلاحات اقتصادي در داخل چين داشته باشد. در اين صورت، با فرض روي كار آمدن رهبران اصلاح طلب در چين ترسيم آينده جمهوري اسلامي، در موضوع هسته‏اي و تحريم‏هاي اقتصادي‏اش تا حدودي مبهم‏تر خواهد شد. روي كار آمدن رهبري اصلاح طلب، باعث خواهد شد تا در چين از لحاظ اقتصادي و سياسي جامعه بازتري بوجود آيد و بين دو قدرت آمريكا و چين، همگرايي‏هاي بيش‏تري رخ دهد. در واقع نگاه مثبت رهبران واشنگتن و احساس هماهنگي بيش‏تر رهبران چيني با آمريكا جهت ارتقاي وضعيت چين، از عواملي است كه نزديكي بين اين دو قدرت را عملي‏تر مي‏كند. پس در پي اين اتفاقات، انتظار موضع گيري‏هاي سياسي نزديك، بين اين دو كشور در شوراي امنيت به هيچ وجه بيهوده نخواهد بود، البته بايد توجه داشت كه در چنين موقعيتي به هيچ وجه، بازهم از جايگاه ايران در منافع اقتصادي چين كاسته نخواهد شد.
  در احتمال ديگر، حالتي كه در آن ممكن است چين به رويارويي با آمريكا بپردازد و بر سر يكي از منافع خود يعني ايران، با آن‏ها به تقابل دست زند، اين است كه رئيس بعدي حزب كمونيست چين، از لحاظ وجه ملي گرايي برتر از سايرين باشد، بنابر اين، اين مورد باعث مي‏گردد از يك سو پكن نسبت به دخالت‏هاي ايالات متحده در حوزه نقض حقوق بشر در چين حساس شده و از طرف ديگر رقابت با آمريكا در حوزه دست‏يابي به جايگاه ابرقدرتي جهان را در دستور كار خود قرار دهد. در نتيجه  چين به رقابت با آمريكا بر سر منافع اقتصادي و سياسي خود پرداخته و از ايران، كه يكي از اصلي‏ترين تامين كننده‏هاي انرژي آن‏هاست و در عين حال از بزرگ‏ترين شركاي تجاري و وارد كنندگان محصولات چين است، دفاع خواهد كرد. البته با تمام اين تفاسير، بايد پذيرفت كه دو كشور آمريكا و چين، روابط بسيار پيچيده‏اي در حوزه‏هاي اقتصادي و تجاري دارند، و به هيچ وجه نمي‏توانند نقش يك‏ديگر را در جهان ناديده بگيرند؛ به همين دليل نمي‏توان انتظار داشت كه موضوع ايران و برنامه هسته‏اي‏اش، دليلي براي تقابل اين دو كشور با يك‏ديگر شود.